บทที่ 226

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ สายลมพัดเส้นผมยาวของเสิ่นอวิ๋นอู้ให้ปลิวไสว

ความรู้สึกคลื่นไส้จากการถูกม้าเหวี่ยงก็ค่อยๆ ทุเลาลง เธอลดสายตาลงมองมือที่โอบรอบตัวเธออยู่ น้ำเสียงเย็นชา

“กอดพอหรือยัง?”

คนข้างหลังชะงักไปทันที

“กอดพอแล้วก็ปล่อยได้แล้ว ฉันจะลงไปเอาธง”

หลังจากพูดจบ เสิ่นอวิ๋นอู้ก็รู้สึกได้ชัดเจ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ